Kriebelen
Ik zit bij opa op schoot
en probeer niet te raden
wat hij met zijn vinger
op mijn rug tekent:
‘Een huis? Oma?
Een dubbeldekkerbus?
Een eend? Een walvis?
Opa schudt zijn hoofd,
tekent, tekent, tekent.
Ik weet allang wat het is,
maar wat voelt nou fijner
dan gekriebel op je rug?
Na poging zes lacht opa:
‘Ik stop. Mijn vinger is moe.
Je zoekt maar een mooie meid
om op je rug te kriebelen.’
‘En een mooie jongen?’ vraag ik.
‘Is dat ook goed?’
Ik durf niet om te kijken.
Opa zegt niets,
is even helemaal stil.
Dan schrijft hij op mijn rug:
wie jij maar wil